با سلام و درود فراوان بر روح عزیز دیوارنویسانی که مدام برای ما سوژه ترتیب ادن. پس از بحث در مورد چند عکس سوژه ای، احساس کردیم حق مطلب ادا نشده و تعداد سوژه ها بیش از آن است که بتوان از آن چشم پوشی کرد. به علاوه، مُدی این دیوارنویس ها خیلی فعالند و شبانه روز زحمت می کشند، عرق می ریزند، تو این گرما از جیب خود مایه می گذارند رنگ فشاری اخرن و بدون هیچ ادعایی مثل مرد به شغل شریف دیوارنویسی مشغولند، گفتیم ناجوانمردانه خواهد بود اگر قدردان زحمات خالصانه شان نباشیم. برای همین در این مطلب از این دیوارنویسان گمنام یادی کرده، دسترنج آنها را برایتان مورد نقد قرار می دهیم. باشد که خدمتی هر چند ناچیز به این دیار دیوارنویس خیز کرده باشیم. بروید به ادامه مطلب.

اول کار یادآور بشم که مخاطب این مطلب یه شخصیت خاصّه. کسی این نوشته را به خودش نگیره. مخصوصاً اونایی که تو نظرات چیزهایی می نویسند که بدون شک هیچ کسی جز خودشان لیاقت آن ها را ندارد. ما که آن نوشته ها را به سرش هم نمی گیریم و در واقع آن را معرفی نامه ای از طرف نویسنده اش می دانیم. شکر خدا نه از کسی می ترسیم و نه تحت تأثیر کسی قرار داریم. مثل مرد حرفمان را می زنیم. بگذار بعضی ها فکر کنند نوشته هایمان غیر اخلاقی است. باید دردی که در پشت این ظاهر اندکی مبتذل پنهان شده را درک کنید، نه که بگردید دنبال آن چند جملۀ تند. بروید به ادامه مطلب.

تش نه ای لوکس بلاگ وا وودنی. همه عکسن ما سوژه عکس دخه مطلب عکس اولی جا نشوو، مجبور وودیم مطلب جدید عکس 2 بنویسیم. بروید به ادامه مطلب.

نوشته های روی در و دیوار هر شهر و روستا، به نوعی نشان دهندۀ فرهنگ و طرز فکر و اخلاق و روحیات مردم آنجاست. اگر نوشته های تبلیغاتی را در تمام شهرها مشترک فرض کرده و به همین دلیل از آن چشم پوشی کنیم، می ماند شعارهای ورزشی بیخود، پیام های عشقی بیخود، یادگاری های بیخود افراد بی خودتر از خود، فوش های رایج و بیخود و ... بقیۀ نوشته های بیخود هم که چیز بیخودی نیست جز خط خطی های بیخود یا خط زدگی های بیخودِ درهمِ روی پیام های ناجور و بیخود قبلی. بیخود و بی جهت بروید به ادامه مطلب.

تو این خراب شده همه جور فسق و فجور و جنایتی مرتکب شده ایم. ملت و جن و انس را به جان هم انداخته ایم. دو به هم زنی کرده ایم. دو که چه عرض کنم. چندین هزار به هم زنی کردیم. هر چه فوش از این حلق گِشِری می توانست بیرون بیاید، مثل آب خوردن آمده. کمر همت بسته ایم به توسعۀ استعمار. همین مانده بود یه قتلی هم صورت بدهیم که پتان سیهِر خودش را آخرین لحظه از زیر کامیون شن ما بیرون کشید و عمر با عزّت خویش را باز یافت. نتیجۀ این فجورات چه شد؟ عذاب وجدان شدید. و همین امر ما آدمای با وجدان را بر آن داشت که برای اولین بار در این عمر سراسر نکبت آفرین خود، مطلب آموزشی چاپ کنیم. باورتان نمی شود نه؟ خُ نشود. به درک. بروید به ادامۀ مطلب.