ما با این همه سابقه مذهبی براق و درخشانی که داریم، واقعاً حیف نیست همه اون تجارب رو بذاریم کنار و الان تو کنج عزلت سر کنیم و اصن نریم سراغ فعالیت های مذهبی؟ پ کجاس اون ابهت؟ کو اون همه بُرش و جذبه؟ چی شد اون صدای بلند جادویی؟ کجا رفتن اون نصایح گهرباری که سابقاً از دهان ما سر به گردون می سایید؟ آیا به راستی این بود آرمان های ما؟ به خود بیاییم. زبان ما مو در آورد بس که اینا رو گفتیم. کو گوش شنوامون؟ هااان؟ ببخشید که پرحرفی کردم. صدام خودش بلند گویی هست فابریک. منم کسی نیستم که نصیحت کنم. فقط تذکر بود. بروید به ادامه مطلب.