می گفتند وضعیت عرفانی دبیرستان عرفان به طرزی بسیار عرفانی خیلی وخیم و غیر عرفانی است. می گفتند رفته توی کما. می گفتند به آن امیدی نیست. نه به خودش نه به آن عرفان عارفانه اش. می گفتند نوشدارو هم دیگر نمی تواند کاری برایش بکند. می گفتند هویتش را از دست داده. عرفان بوده، تبادلات عرفانی در آن رخ داده اولش شده فرعان، سپس اعلال قلب در آن پدید آمده و تبدیل شده فرعون و در کشاکش دهر اِکسپَند گردیده و حالا همانی هست که باید از اول می بود: فرعونیان. بروید به ادامۀ مطلب.

در راستای اینکه دانشمندان و محققان معتبر جهان با درایت فراوان و با همفکری و مشورت با دلا کِلِوِر، ثابت کرده اند که " پا، قلب دوم آدم است "، و در راستای اینکه یک روزی تنگ غروب آسمون، یک سوزایی باسواد در حالی که از شدت اعتماد به نفس داشت می ترکید و قیافۀ ابوریحان بیرونی به خود گرفته بود ، رو به ما کرد و سرافرازانه چنین ترنم فرمود که: " باید به سلامتی پاهای خود اهمیت بدهید، نباید ایکِدَک پا نه گوگا بیارید و باید در نظافت پا و لینگتان بکوشید چون اگر نمی دانستید بدانید که قلب پای دوم آدمه! " در همین راستاها بروید ادامۀ مطلب.

آیا می دانید که. آیا می دانید که در این دوره زمانۀ خراب، بزرگترین خطری که جان جوانان عزیز ما را تهدید می کند چیست؟ آیا می دانید چه کسی یا چه کسانی، چه چیز یا چه چیزهایی دست به دست عزراییل داده اند و با او قرارداد همکاری منطقه ای- جهانی امضا کرده اند و صمیمانه در جهت اهداف او، ایشان را یاری می نمایند. آیا می دانید که چه کسی یا چه کسانی در شهر وحشت پراکنی می کنند. آیا می دانید که امروزه چرا جوانان ما رنگ به رخسار ندارند و جفت کرده اند؟ به راستی چه کسی و چه چیزی پشت این قضایا زَهو است؟ جواب ها را در ادامۀ مطلب بیابید.

یکی بود یکی نبود. هلری بود خشک و بیابانی. نه گلی، نه بلبلی، نه سبزه ای، نه جوی آبی، نه درخت و بوستان و گلستانی، نه شاهنامه ای نه رباعیات خیامی، هیچ. همش بیابان برهوت بود و کویر لوت. همش سورغ بود و فوقش یه کم گوپَغ. ناگهان و به معنای واقعی کلمه به یَک گاش، اداره ای باحال به نام آب و فاضل آب اعلام وجود کرد. نقاب از آن چهرۀ همچو ماه شب چهاردۀ خویشتن برداشت. کوچه ها را شخم زد، لولۀ آب کاشت و فوارۀ آب برداشت و درو کرد. هر جا می رفتی آب بود که فوران می کرد. به زودی هلر سرسبز و آباد شد. همش فواره بود و گل بود و بلبل و سبزه و جوی آب و درخت و بوستان و گلستان و حتی لیلی و مجنون. بروید به ادامۀ مطلب.

یکی بود یکی نبود. غیر از خدای مهربون هیچکی نبود. یه هلری بود بسیار باصفا. با مردمی بسیار مهربان و دوست داشتنی. همه در صلح و صفا با هم زندگی می کردند. اگر کسی غمی داشت، مشکلی داشت بقیۀ همشهریان بامرام به کمکش می شتافتند. صمیمیت بین مردم به بهترین نحو ممکن برقرار بود. نه کدورتی، نه دعوایی، نه بغض و کینه ای، نه جار و جنجالی، هیچ. همش عشق بود و صفا. همه محبت بود و وفا. هلر مدینۀ فاضله ای بود برای خودش. شده بود ضرب المثل. نه شورایی بود. نه زمین خواری بود. نه زمین فروشی بود. نه جایی برای اوزی ها وجود داشت. نه بر سر زمین هایی که حق مسلم جوانان بومی است دعوایی می شد. نه چند تا از همین جوانان نخاله زمین ها را چند صد برابر قیمت می دادند به اوزی ها. هیچ. این قضایا اصلاً مطرح نبود. بروید به ادامۀ مطلب.