شب و روز و تابستان زمستان و پیر و جوان نمی شناسه. عرفان همیشه خاطراتش خوشه. سالها گذشته اما یادآوریش روح آدمو جلا میده. در پس کوچه های ذهنم هنوز از این دست فجایع هست که گاه یادم میاد. شوق آدمو به ادامه ی زندگی ببشتر می کنه. بیا، اینم یه چند نکته ناگفته دیگه. بروید به ادامه مطلب.

اگه یه روز از همون روزا، یه نفری بعد از نماز میکروفون رو برداشت. نه که برداشت. همونطور که از قبل دستش بود، اونو گرفت جلوی دهان مبارک، و چونان پلنگی وحشی که بر شکار بیچاره هجوم می برد و چنگال و دندان بر گردن او می فشارد، توپید به خلق الله که؛  "چرا دیر میای مسجد؟ چرا صف آخر میشینی؟ این کارو بکنید! اون کارو نکنید! "     تو فقط بگو  آره. حرف دیگه ای باهاش نزن. فقط و فقط بگو آره. یه وقت خدای نکرده این حرفا رو بهش نگی ها. یه وقت نگی: ببخشید شما؟ به جا نمیارم. معرفی کن خودتو. ... آها، فلانی هستی. ریزه پیزه. هااا. حالا شناختمت. حرف حساب شما چی بود؟ یادم رفت چی چی می گفتی و عربده می کشیدی. یه بار دیگه بگو. بروید به ادامه مطلب.