اصل اسمش که میشه „محمد صالح” ولی همانطور که خودتان حدس می زنید بهش میگفتن ”محه صالح”. البته فقط اولاش، مثلا یکی دو ماه اول وقتی بچه بود. کم کم فرایند تخلیص را روی اسمش پیاده کردند. شد ”مصالح”. رفیق من بود. خیلی هم با مرام، خیلی هم با معرفت و خوش برخورد . آدم کاری. کلا دمش گرمه و مرحبا داره. همیشه می دیدمش. می گفتم: چطوری مصالح؟ کجایی مصالح؟ اوضاعت خوبه مصالح؟ و... دیگه رفاقت ما همیشگی و گرم بود

آقا تو همون دوره و زمونه،  گذرمون جهت یک سری کارهای فرهنگی و تحقیقاتی- بازرگانی افتاده بود تهران. تو تجریش بودیم. هیچ جا جزیره ناوو ولی ... اوف که چه ساختمان ها و چه صحنه هایی. تیکه هاش ... وآ آ آ ی واقعا تکه تکه بودند. یعنه پچ پچ و لینگار بودند به معنی واقعی کلمه. کلی هم ساختمان در حال ساخت وجود داشت. از کنار یکی از همین ساختمان های نیمه کاره رد می شدیم. چشمان آهویی تان روز بد نبینه. تابلو زده بودند: خطر سقوط مصالح. الله اکبر. مصالح خودمان؟ یعنه ممکنه مصالح خودمان یهو  وسط تجریش از اون بالای  ساختمون بیفته رو سرمون؟ خیلی هم خوب. فقط دست و پاش نشکنه بدبخت. ولی آخه مصالح کجا، تجریش کجا؟ کارگری می کرد ولی نگفته بود میاد تو تهران هم کارگری می کنه. من میگم این مصالح چطوره که هر چند وقت یه بار از هلر غیبش می زنه. پس یواشکی واسه کار می اومده تهران. چنان هم کارش رونق گرفته و معروف شده که اسمشو رو پلاکارد زده بودن. دمش گرم. چند دقیقه ای صبر کردیم ببینیم اگه مصالح خومون می خواست بکه زیر، بگیریمش طوربش نشه و بعد بگینیم بی یه سلام علیکی بکنیم، اما هر چه صبر کردیم مصالح سقوط نکرد. دیگه راه گرفتیم سمت خیابان. چقدر جاهای دیدنی و جاذبه های گردشگری زیاد داشت اونجا. مخصوصا تو پارکها، رو نیمکت ها، رو چمن ها، دخترا، پسرا تب عشق تو صداشون. همه جا یه صدا صدای خنده هاشون. شیرین شیرینا، خانوم خانوم، خوشگل شدی امروز ... کم کم رسیدیم به خیابون که یهو از دور دیدیم که الله اکبر. یه تابلویی دیدیم بزرگ روش نوشته بود؛ فروشگاه مصالح تهرانی! جل الخالق

مصالح چیکار کرده؟ معلوم هست چه خبرشه؟ هم تو کار ساخت و سازه. هم واسه خودش تو تجریش فروشگاه زده. اینا هیچ، مصالح ز شانصد کیلومتری معلومن که فتمیلش باید رحیمی باشه. فامیلش رو کرده تهرانی! خو تو نه قیافه تو به تهرانیون شبیهن، نه فارسی بلدی، سیاه سوخته، شاد وا ای روت. آلا خوبن زن تجریشی هم گرفته باشه.

یواشکی به فروشگاه مصالح نزدیک شدیم. از پشت شیشه داخل فروشگاه را نگاه کردیم ببینیم خود مصالح همونجاست یا نه؟ نه. کلاسش بالاتر از این حرفهاست. یه مرد کت و شلواری را گذاشته بود اونجا سر کار. فروشگاهش هم هیچی نداشت که. چهار تا کاشی و موزاییک گذاشته بود با خرت و پرت های دیگه. ما دوربین های خودمون رو آماده کرده بودیم تا از مصالح عکس بگیریم و بریم هلر، لاف عاشقی سر بدیم که؛ ها ها ها، وا سر مصالح کتیم. الان رسواش می کنیم  ... همانطور که مد شده. همه اوج لذت را توی رسوایی دیگران جستجو می کنند. عقده های حقارت و حسادت خودشان را التیام می دن با بازی با آبروی مردم. ولی ما موفق به انجام اون خیانت نشدیم. دنبال محه صالح بودیم سنگ دستشویی دیدیم. ولی از تابلوی بزرگ فروشگاهش عکس گرفتیم. ولی مصالح خیلی کلکه. وضع مالیش بیسته ولی تو هلر که میاد و میره اصن به روی خودش نمیاره. لباس ساده، سر و وضع خیلی معمولی. دمش گرم. خلافکار هم هست واسه خودش. فامیلشو جعل کرده تغییرش داده به تهرانی