کلماتی که در طبقه بندی واژگان آنها را به اسم فوش می شناسیم، در دایره لغات قدیمی نسل پیر، زحمت کش و دوست داشتنی ما مثل مور و ملخ مورد استفاده قرار می گیرند. برایشان عادی و پیش پا افتاده است. بشین پای صحبت نسل بالای هفتاد سال، چه هلر چه سایر شهرها. بدون اینکه خم به ابرو بیاورند همینجور هکتار هکتار فوش از دهانشان به بیرون نشت می کند، البته فقط وقتی با هم سن و سالان خود حرف می زنند. هنگام صحبت با بچه ها سعی می کنند از کلمات پاستوریزه استفاده کنند چون می دانند نسل جدید چه ظرفیت وجودی بالا و غیر قابل اشباعی دارند. خودتان حتماً متوجه شده اید. هیچ بد دهنی خاصی در کارشان نیست. اغلب این عبارات معانی مجازی و کنایی دارند و منظور آنها هم همان معانی دور است. صحبت هایشان پر از استعاره و کنایه و مراعات نظیر و واج آرایی های زیبا و پیچیده است و چه بسا در پس همه این جملات به ظاهر فوش، دنیایی از معانی عمیق دینی و فلسفی و عرفانی وجود داشته باشد. در همین راستا و نیز در راستای اینکه امروزه، وقتی خیلی نیارمند آن هستید که مقادیر فراوانی فوش و دری وری نثار کسی کنید هیچ فوش مناسب و بجایی یادتان نمی آید ولی وقتی که هیچ نیازی به دشنام ندارید، یَک فوش های زشت و زننده ای به ذهنتان خطور می کند که حیفتان می آید آنها را بلا استفاده نگه دارید و چپ و راست دنبال کسی می گردید که لیاقت و شایستگی دریافت آنها را داشته باشد، و در راستای اینکه ما در این شهر فوش خیزمان از خیلی ها بیشتر و بهتر فوش بلدیم، امروز چند تا دشنام به روز و آپدیت اما قدیمی را به شما معرفی می کنیم. باشد که آنها را در زندگی روزمرۀ خوب به کار برده و انشاالله به سعادت دنیا و آخرت نائل گردید.

این اِسپار و تهدیدها را در شرایط مناسب خودش استفاده کرده و مصرف بی رویۀ آن پرهیز نمایید.

اِی خدا هَف تُرِت ایکه - هَف لَت وودَ - اَمُ شُم به تو   -   بِ نِ به دِری - بِ نِ بِ تی تی تَحی -   پیرَک سِهار -   تِلو پیرک - تلو نَر خَر - تُر اینین - تُف بَزِت وو - تُرُش، خِیس (خُرک) اِکُّردی   - چِلینگَر - خَنِّما، وا سر تو کَتُم   -   خَرَهمَک    -    بِگه ک...ن تُ نِ غارِن -   خون سور -   خار ک...نی -   چِلَنت - دَرد به لاشِت   -   دَجُک   -    زُهُن کار   -   ...ونی مثل منجَلِن   -   مار اَچَک تو ایزَ -    گُراغ اَ چِه تو نِیکَن   -   بی حیای دُهتُن   -   عَنید دِل تِلو    -   چُپ -   نه اِشکُم دِل تو جَکُم    -   دِگه گَن تو بدی و تو خُرابی   -   شلال تو کَشُم    -    دجال چوک کُرّم ساخ، چوکُن مردم آدم وودِن تو کی اِتِّوِِ آدم بشی   - اَحمَک چوکُن   - تو نَ ک... رو نیشتِی -   پدر سوخته ها -   ناک دراز   -    فِکِستِنی   - میکروووب   - تِک چِرکی   -   چِرکِنتِکی   -   مینگِلَک - تَش نَ تو بِکه   -

خیلی از فوش ها را به خاطر قبح و زشتی حذف کردیم. ما را هم که می شناسید. مؤدب و خوش برخورد. تاحالا دیده اید به کسی فوش بدهیم؟ تا حالا دیده اید به آن مادر فلان مادر بهمان کیوُ... مُم نمی دانم چی چی بد و بیراه بگوییم؟ تا حالا شنیده اید به کسی بگوییم: مَخ ... چیزم تو ...، پدر سَ.. مادر...؟ معلومه که نشنیده اید. آخه ما و فوش؟ گربه و عینک؟

استفاده از فوش، موقعیت و شرایط روحی خاص خودش را می طلبد. همیشه فوش را وقتی عصبانی هستید مورد استفاده قرار می دهید. در حالت عادی که مرض ندارید بی خود و بی جهت و الکی فوش بدهید. حواستان باشد وقتی خون جلوی چشمتان را گرفته، چند ثانیه تحمل کنید تا مثل این یارو که در اوج خشم فوش می داد، سوتی ندهید: " ای ...... .... ک...رت به دهنم ! " ممکن است مغزتان قاطی کند و خودتان را بی آبرو کنید. کمی صبر کنید. نفس آرام. تمرکز. از صبر کردن بیش از یک دقیقه ای به شدت پرهیز کنید چون در آن صورت امکان دارد از فوش دادن منصرف شده و قید آن را بزنید و کار و کاسبی ما را کساد کنید. بستن چشم و انجام حرکات سریع و متناوب دست بر قدرت انتقال مفهوم خواهد افزود. اگر طرفتان دختر است فوش هایتان را با کلمه " ریشی " به پایان برسانید و نتیجۀ معرکۀ آن را ببینید. اگر هم که پسر بود یادآوری نام کِرِگ او معجزه خواهد کرد. یک بار همین کار را کردم، دستم شکست. استفاده از "و" هم بسیار مؤثر است. حتماً شنیده اید که ملت هنگام صدا زدن طرف مقابلشان، به آخر اسمش یک " و " قشنگ اضافه می کنند. در اصطلاح روانشناسی به آن " و "، " اوی احترام " گفته می شود. مثلاً یارو اسمش چپیح است. وقتی بخواهی خیلی دیگه محترمانه و از روی اخلاص او را صدا بزنی، می گویی " چپیحو". این "و" امروزه اسمش بد در رفته و الّا چیز بدی نیست. در ادامۀ رسالت مقدس خود و در راستای  ترویج فوش این راهنمایی را هم بکنیم بریم سراغ کار و کاسبی و فوش خود. به آخر اسم هر که دیدی بدون استثنا یک "و" اضافه کنید. اوی احترام در بلند مدت نتایجی بس شگفت انگیز خواهد داشت. گاه برای افزایش تأثیر کلام می توانید از دو تا "و" استفاده کنید. یا اینکه اوی اولی سر جایش باشد، دو تا "وو"ی جدید را جداگانه پس از آن استفاده کنید. مثلاً لینگ درازو وو. " و " را آخر کاری یه کم کشیده بخوانید. مرحله به مرحله همگام با ما پیش بروید و سلسله مراتب احترام را به ترتیب زیر یاد بگیرید، بد نیست:

وقتی کمی بیش از حد نرمال عصبانی هستید دارید به سلامتی کنترل اعصابتان را از دست می دهید، به شما افزودن یک " کو " ی مرگی توصیه می شود. مثلا: جلینگو وو کو. یعنی آقا جلینگ، خیلی ارادت داریم، عاشق چشم و ابروی شما هم هستیم. وقتی به قول معروف اعصابتان کلاً چیزی شده است، و دارید آماده می شوید که انشاالله حمله کنید و طرف را لت و پار کرده و به سزای پدر سوخته کاریهایش برسانید، پس از "کو" دوباره یک " وو " به کار ببرید. بسیار کارگشا خواهد بود. مثلاً یارو اسمش ابراهیم است. در این مرحله اسمش تبدیل می شود به : همی ابراهیمو وو کو وو ی مادر ... . ها... یه توضیح اضافه. توی این مرحله و به طور فابریک پس از ادای اسم با متعلقات آن، به طور اتوماتیک فوش خواهر و مادر هم به کلام نورانی و گهربارتان افزوده می گردد. حواستان جمع باشد آن فوش آخر کاری ناخودآگاه می پرد بیرون. باور نمی کنید؟ امتحان کنید. ... دیدی. فوش مادری جزو لاینفک این نوع ادای احترام است. مواظب باشید کار دستتان ندهد.

مقوله فوش جا برای مباحث بیشتر دارد. از شما خوانندگان عزیز اقصی نقاط جزیرۀ فوش خیزمان خواهشمندیم فوش های اختصاصی و بومی شهر و دیارتان را برای ما بنویسید تا اگر خدای نکرده گذرمان به شهرتان افتاد و آنجا دعوایی راه انداختیم، دست و بالمان خالی نباشد. سپاس.