فیلمی شده بود برای خودش. یعنی تا صدایی از مسجد پخش می شد توی سطح شهر، مردم گوش هایشان را تیز می کردند که اگر اذان یا قران یا خبر وفاتی در کار نبود، قطعاً یک سوتی باحال یا یک ماجرای خنده دار در انتظار مردم شریف و لطیفه دوست هلر بود. شما خیال می کنید چرا آن زمان ها که خبری از برنامه های طنز رادیو وتلویزیون نبود، مردم هلر همیشه شاد و بشاش و خندان بودند. به خاطر همین اعلامیه های مساجد بود که هر چند وقت یک بار از آن تریبون مقدس پخش می شد و امتی را در خنده و شادمانی عمیق فرو می برد. اگر هم چند روز خبری نمی شد باز هم ملت با یاد آوری اعلامیه های قبل، دوباره روحیه شاد خود را باز می یافتند. شدت سوتی ها به قدری بود که تا پایان تاریخ هر وقت باز گو شود همچنان تازگی و طراوت خود را خواهد داشت و خلایق و بندگان بدبخت و مفلوک را غرق خنده خواهد کرد. به خصوص در مورد یکی از جارچی ها که خیال می کرده گفتن " انا لله و انا الیه راجعون" در ابتدای همه اعلامیه ها ضروری است. چه در مورد محل اخذ رأی انتخابات، چه در مورد حضور مأمور سیار ثبت احوال، چه هر مورد دیگری.

دکمه را خاموش نکرده بود و صدایش را شنیدیم که به رفیقش می گفت: اَح. بریم نگاه آتِش بکنیم. حال اِدِه.